Open brief aan Einstein

Beste meneer Albert Einstein,

Dank je wel voor alle geweldige inzichten die je mij en de rest van de wereld hebt gegeven. Ik ben echt een fan van u. Zoals u bijvoorbeeld de relativiteitstheorie hebt bedacht. Geweldig!

Wat moet u als een stekker hebben gebaald, dat er een gat bleef tussen uw relativiteitstheorie en de kwantummechanica.

Gelukkig zijn er na u meer knappe koppen gekomen, die hun hersenen hierover kraken. Naast dat ik fan ben van u, ben ik ook fan van stringtheorie. De theorie van het alles, die een dappere poging doet een brug te slaan tussen uw theorie en dat verdomde kwantummechanica wat u zo dwars zat.

U heeft de basis gelegd, zij gaan ermee verder. Zo gaat dat in dimensie tijd. En dat is maar goed ook.

Dat brengt mij op iets anders wat u hebt gezegd, meneer Einstein:

“We can’t solve problems by using the same kind of thinking we used when we created them.”

Wederom, prachtig inzicht.
Ik herken het ook hoor.
Soms moet je out of the box denken, om een probleem op te lossen.

Maar… soms is dit niet genoeg, heb ik ontdekt. En daar zou ik het graag eens met u over willen hebben. Ook hierin is het tijd dat wij mensen verder gaan kijken dan u ons heeft geleerd.

Vorige week heb ik een fillmpje met de wereld gedeeld over mijn verleden: hoe ik mezelf heb geheeld van seksueel misbruik. En hoe ik andere vrouwen kan helpen oude shit te helen. Ik heb daar een hoop reacties op ontvangen. Hele positieve, en een paar van mensen die mij niet helemaal begrijpen. Dat kent u vast ook, het niet begrepen worden? Best frustrerend he? Benieuwd hoe u daar mee om ging, maar dat even terzijde.

Kijk, ik ben het dus met u eens dat je problemen niet kunt oplossen met dezelfde manier van denken. Maar ik vind ook dat je uiteindelijk het denken los moet laten.

Laat het me uitleggen met mezelf als voorbeeld:

1. Toen ik misbruikt was en daar niet over durfde te praten, zat ik totaal gevangen in mijn emoties en gedachten. De paniek gierde door mijn lijf, ik voelde me schuldig en schaamde me dood. Er zat geen scheiding tussen mijn gedachten en mezelf. Ik had geen afstand tot wat er allemaal gebeurde. Alles overkwam mij. Ik was machteloos.

2. Daarna ging ik er over praten. Het “een plekje geven”, zoals dat genoemd wordt. Er kwam wat afstand en ik kon zien wat mij was overkomen. Wat mij was aangedaan. Ik was een slachtoffer van seksueel misbruik, en moest daar zo goed mogelijk mee om leren gaan. Daar ben ik echt jaren mee bezig geweest. Wat een proces. Ik leerde er anders over te denken. Het was niet mijn schuld. Maar toch zat ik nog steeds in het verhaal: mij was iets aangedaan en ik moest daarmee zien te dealen.

De meeste mensen stoppen het helingproces op dit punt.
Het verleden hebben ze een plekje gegeven, ze hebben geaccepteerd dat hun leven is zoals het is. Ze denken er anders over. En toch is het verleden niet helemaal geheeld. Het kan nog steeds invloed hebben op nieuwe situaties. De pijn van het verleden is misschien niet continu meer voelbaar en wordt beter begrepen. Maar kan nog wel met hevige scheuten omhoog komen als er een trigger is. Dat schijnt er dan bij te horen. “Ik ben nou eenmaal iemand die het moeilijk vindt mensen te vertrouwen omdat ik dit heb meegemaakt.” Zo zonde.

Ik vind het vervelend te moeten zeggen, maar uw stelling is niet toereikend. Het denken lost het probleem namelijk niet in de kern op maar legt er een verzachtend laagje overheen.

3. En daarmee kom ik op het punt dat ik zie dat uw stelling toe is aan een kleine aanvulling.
Nee, we kunnen onze problemen niet oplossen met hetzelfde denken als dat het heeft gecreëerd. Maar ook de nieuwe manier van denken zal onze pijn niet met wortel en al weghalen. Daarvoor moeten we uit ons denken stappen. Het denken denkt in de ik-vorm, en daar ligt nou juist het probleem. Om helemaal vrij te zijn, moet je je identiteit opgeven. Bereid zijn alles te verliezen. Zelfs jezelf. Of eigenlijk: de illusie over jezelf. Het beeld wat je van jezelf hebt bedacht. En dat is super eng. Want het denken wil bestaansrecht. Wil zich vasthouden aan een identiteit. Blijft herhalen wat er in het verleden is gebeurd. Want wie ben ik als ik stop met mezelf verhalen te vertellen? Als ik stop te herhalen dat ik vroeger ben misbruikt? Dat maakt tenslotte wie ik ben. Wat als ik stop met mezelf te identificeren met mijn verleden? Dan… ben ik zelf verantwoordelijk voor alles in mijn leven. Doodeng. En tegelijkertijd: alleen dan is mijn probleem tot in de kern opgelost. dan ben ik pas echt vrij.

Dank je wel, meneer Einstein, voor al uw inzichten. Ik heb er veel van geleerd. En nu ga ik verder. Zet ik uw missie voort om het leven te duiden. Maar niet meer vanuit het denken. Ik wil mensen inspireren te voelen. Voelen wat echt is. Niemand kan ons vertellen hoe het leven in elkaar steekt. We hoeven het ook niet te begrijpen. Het enige wat we hoeven te doen is gewoon aanwezig te zijn. Zien hoe het leven zich ontvouwt. Zonder aanspraak te maken op een verleden en een toekomst. Magisch is dat.

Liefs, Yvonne.