Collateral Beauty

“Collateral beauty” is een film die nu in de bios draait. Will Smith speelt daarin een man wiens dochtertje is overleden. Hij is lamgeslagen en boos op het leven. Hij schrijft brieven aan de drie belangrijkste dingen in ons leven: liefde, tijd en de dood.

Het moment dat mij het meest raakte, is het moment dat zijn vrouw in de wachtruimte van het ziekenhuis zit en ze weet dat haar dochtertje gaat overlijden. Ze huilt. Een oudere vrouw naast haar zegt: “Vergeet niet de bijkomende schoonheid te zien van waar je doorheen gaat.” Ik veegde een traantje weg van herkenning. Niet van verdriet, maar juist een traan van diepe liefde.

Ik krijg (zeker nu ik meer van mezelf deel in deze blogjes) vaak te horen: poehee, jij hebt ook heel wat meegemaakt. Soms voel ik daar bij de ander dan een zwaarte in doorklinken. En het is waar: mijn leven is rijk aan mooie hoogtepunten en zeker ook aan dieptepunten. Maar juist in die dieptepunten heb ik zoveel liefde en compassie kunnen ontdekken. Wat het tot een hoogtepunt maakt. Dat is niet uit te leggen, misschien kun je voelen wat ik daarmee bedoel.

Binnenkort deel ik een filmpje met je over wat ik als klein meisje heb meegemaakt en de worsteling waar ik doorheen ging. En hoe ik juist in het opgeven van die worsteling, en in het toelaten van de pijn, lichtheid vond.

En dat is volgens mij de allergrootste bijkomende schoonheid die je als mens kunt ervaren. Dat pijnlijke momenten een uitnodiging zijn om de controle los te laten. Helemaal afdalen in het nu. Je overgeven. De pijn toelaten en in die pijn het licht in jezelf zien groeien. Zien dat het er altijd al was, maar je het niet kon zien door alle gedachten en projecties die je jezelf voorhield. Daar is vertrouwen voor nodig. Vertrouwen in iets wat jezelf overstijgt.

Meestal proberen we onszelf eerst nog een paar keer met slimme mind-trics ervan te weerhouden helemaal in het gevoel te zakken. Wat nog meer pijn veroorzaakt. Uit angst onszelf te verliezen. Ik weet uit ervaring hoe eng het kan zijn. Ik durfde niet te voelen uit angst dat ik dan gek zou worden en er nooit meer uit zou komen. Nu weet ik dat het enige wat je kunt verliezen alles is wat je niet echt bent.

En zo kun je sluier voor sluier laten zakken. In elke nieuwe tegenslag ligt de mogelijkheid om weer iets meer puur te zijn. Maar hoe dan? Wat als je nu stopt met zoeken naar het hoe en alles wat je voelt er laat zijn? Zonder er iets mee te moeten. Zonder het te veroordelen. En vooral zonder naar een oplossing te willen grijpen.

Daar ligt het antwoord. Daar is je pure zijn.

Liefs, Yvonne.