De Schaamte voorbij

Ken je dat? Dat je iets mee maakt wat echt niet tof is en dat je je dan vooral af vraagt wat anderen er wel niet van zouden kunnen denken? Nou.. dat ken ik.

Als je mijn blogje Liefde van mijn leven hebt gelezen, weet je dat ik duizend keer door de grond ben gegaan van schaamte als iemand vroeg naar mijn kersverse man. Ik moest iedere keer vertellen dat er een einde was gekomen aan het prille huwelijk.

Als ik heel eerlijk ben, was het niet eens het mislopen van het huwelijk wat mij het meest dwars zat. Ik merkte dat ik een goede basis in mezelf had. Ik kon op mezelf terugvallen. Een liefdevolle, zachte landing. Ik was vooral bezig met “wat moeten anderen hier wel niet van vinden?”. Een stemmetje die ik overigens al van kleins af aan in mijn hoofd had. Ik schaamde me dood. Ik, die anderen help meer in contact te komen met hun gevoel, had zelf iets essentieels gemist. Hoe kon ik mijn werk nog doen? Hoe geloofwaardig was ik nog?

En dat was mijn bevrijding. Jeuh, wat een geluk! Als je telkens weer door de grond zakt, raak je uiteindelijk een keer de bodem. En dan zie je dat de sleutel voor transformatie daar al die tijd al voor je klaar lag.

Durf jij helemaal naar de bodem van je pijn af te dalen?

Wat je het meest belemmert, is niet wat je overkomt. Het is niet wat anderen daarvan vinden. Het is je eigen innerlijke strijd. Je wijst de donkere emoties van jezelf af. Niet elke emotie mag er zijn. Het is niet de gebeurtenis waar je last van hebt, het is je zelfafwijzing. Je vechten tegen dat wat is.

Iedereen wil gelukkig zijn. En we hebben er allemaal een idee van hoe dat er uit zou moeten zien. Mijn idee was een huisje, boompje, beestje met een woest aantrekkelijke, lieve man. Ik kreeg die man, en hij heeft er inderdaad voor gezorgd dat ik super gelukkig ben. Maar hoe ik dat werd, tsja, dat had ik me wel iets anders voorgesteld.

In je hoofd kun je hele verhalen maken over wat goed is. Donkere emoties zoals pijn, schaamte en verdriet wil je liever vermijden. Maar juist het helemaal toelaten van mijn schaamte en er niet meer tegen vechten, heeft mij bevrijd van dat eeuwige stemmetje dat mij dwars zat: wat moeten anderen wel niet van mij vinden?

Liefde van mijn leven is de best gelezen Bloem blog. Ik heb op geen andere blog zoveel reacties gekregen als op deze. Ik merk dat hoe meer ik over mijn eigen pad vertel, hoe makkelijker sessies verlopen. Hoe meer cliënten over zichzelf durven te delen. Delen is echt helen.

Iedereen heeft een verhaal. De vorm is misschien anders, maar echt, we lopen allemaal hetzelfde pad. Misschien met iets andere lessen. Iedereen heeft zijn unieke groei-lessenpakket op leerschool Aarde.

Nu ik van dat innerlijk stemmetje af ben, wil ik graag meer van mijn verhaal met je delen. Het verhaal heeft zijn lading verloren. Door “uit de kast te komen”, mijn oude pijn en transformatie met je te delen, wil ik je uitnodigen om vol in het licht te gaan staan. Om oude shit echt te gaan helen. Om jezelf vrij te maken van de verhalen die je jezelf vertelt. Om helemaal jezelf te zijn en je te durven laten zien. Met alles waar je vet trots op bent maar ook met de dingen die je liever weg moffelt. En als jij dat doet, nodig je ook anderen uit hetzelfde te doen.

Deze week vlieg ik samen met een geweldige filmpjesmaker naar de plek waar ik mijn eigen shit heb geheeld. Om daar mijn bewustwordingsproces met je te delen. Als je het leuk vindt, zal ik je via Facebook een beetje mee op reis nemen. Je kunt mij hier volgen: https://www.facebook.com/bloembewustwording/.

En nu heb ik nog een vraag aan jou:
Wat is het dat jij van jezelf liever in de schaduw houdt? Durf je daar vandaag iets van te delen met iemand? Ik ben benieuwd hoe het voor je voelt dat te doen!;)

Liefs,