Tussen hoop en wanhoop

De afgelopen maanden heb ik heel rustig aan gedaan. Ik werkte wat minder, ging er minder op uit en social media liet ik even voor wat het was. Tijd om opnieuw balans te laten ontstaan en weer thuis te komen in mezelf.

In mijn blog menselijk on-mooi schreef ik dat ik vorig jaar een miskraam heb gehad. De zwangerschap bleek het startpunt van weer een levensles. We leren wat af in dit leven he;) Ik moest mezelf echt weer even opnieuw uitvinden, een nieuwe balans vinden en alles laten bezinken. Ik ben weer dieper in mezelf gekomen. Ook in vriendschappen gingen sluiers af en de liefde kwam terug in mijn leven.

Een van de dingen die ik nog meer besef, is dat hoop en wanhoop in wezen hetzelfde zijn. Slechts een andere kant van dezelfde medaille. Twee manieren om niet helemaal in het moment te hoeven zijn.

De weken voor het opwekken van de miskraam leefde ik puur op hoop. Hoop dat het toch goed zou gaan. Ook al vertelde de gynaecologen dat ik moest accepteren dat het vruchtje niet meer leefde, alles in mij, mijn intuïtie, zei dat het wel zo was. Ik probeerde te accepteren dat het niet zo was. Het verwarde mij, ik begon te twijfelen aan mijn intuïtie, kon niet goed meer voelen en ging hopen. Hoop heeft niet meer zoveel met intuïtie te maken maar is een product van het denken. Uiteindelijk gaf ik de hoop op, en ik koos ervoor de miskraam op te wekken omdat het niet vanzelf los liet. Wat een schrik toen het vruchtje veel groter bleek te zijn dan we dachten. In het ziekenhuis konden de artsen me niet zeggen hoe dit heeft kunnen gebeuren. Slechts mogelijkheden geven, waaronder de mogelijkheid dat het wel nog leefde. Ik stortte van de hoop in de wanhoop.

“Hoop en wanhoop zijn in wezen hetzelfde. Slechts een andere kant van dezelfde medaille. Twee manieren om niet helemaal in het moment te hoeven zijn. Beiden zijn een product van het denken.”

En daar zat ik dan. Geen idee hoe het zo heeft kunnen lopen. Sommige mensen om me heen wilden me troosten door te zeggen dat ze geloofden dat het al niet meer leefde. Hoe graag ik daar ook in mee wilde gaan, ik voelde heel sterk: “Nee, probeer het niet recht te breien. Maak er geen kloppend verhaal van want je weet het niet. Dat brengt je verder van jezelf af. Vind rust in het niet weten.”

En dus deed ik niets. Liet ik alle emoties over en door me heen komen. Zonder te grijpen naar wat dan ook om me beter te voelen. Op sommige momenten zakte ik dieper in de pijn, op andere momenten leek de pijn er totaal niet te zijn en soms kon ik er naar kijken zonder ermee samen te vallen. Het kwam en het ging, zonder dat ik het kon sturen.

Hoe werkt dat bij jou?
♡ Durf jij te zijn met wat er is zonder er van weg te vluchten?
♡ Durf je echt te voelen ook al doet het heel erg pijn?
♡ Durf je de pijn toe te laten zonder te weten wat er daarna komt?
♡ En mag een ander zijn/haar pijn voelen zonder dat je het voor de ander (en jezelf, laten we eerlijk zijn;) draaglijker wilt maken?

“Hoop doet leven”, wordt weleens gezegd. Maar is dat wel zo?
Is het niet juist de levenskunst om het leven te nemen zoals het is?
Het huidige moment er volledig laten zijn zonder er over te oordelen?
Er bij te blijven zonder er van weg te vluchten?

“The wound is the place where the Light enters you.” – Rumi

Volgens mij ligt daar de echte kracht die in jou en mij zit.
En als je echt kunt zijn met wat is, hoef je geen luchtkastelen te bouwen en vanuit je ego dingen na te jagen.
Dan ga je de subtiele aanwijzingen van je ziel herkennen en kun je vanuit rust in plaats vanuit pijn of onvrede je volgende stap zetten. Dat geeft zo’n andere energie.

Daarover in de volgende blog meer. En.. hoe rummikubben mij daarbij helpt;)
Ik voel me weer zoveel lichter.

Hoe gaat het met jou?

Liefs, Yvonne.

PS. Ik hoor soms liedjes in mijn hoofd als ik een blog schrijf. Nu is het deze: