Luisteren naar je lichaam

En nee dan bedoel ik niet (excuzes les mot) je *** m/v achterna lopen. Hoewel het mij bekend is dat uit onderzoek blijkt dat lichaamstaal de belangrijkste vorm van “praten” is.

Mijn lichaam is eigenlijk heel intelligent. Ademen, m’n bloedsomloop, het tikken van mijn hart. Allemaal vol automatisch. Gelukkig ook maar, want ik zou er maar even aan vergeten te denken op een onbewaakt moment. Wat een prachtig functionerend zelfregulerend mechanisme is het eigenlijk. Maar ik sta daar zelden bij stil. Laat staan dat ik in mijn blote kont voor de spiegel sta om mijn lichaam eens even hartelijk te bedanken voor alles wat ze me geeft en voor me doet. Nee, eigenlijk vind ik het doodnormaal dat alles naar behoren werkt.

Veel vaker val ik mijn lichaam aan. Dan zeg ik lelijke dingen tegen haar. Mijn lichaam stelt me namelijk voor problemen die steeds erger worden naarmate ik ouder word. Er verschijnen putten in mijn dijen, striae als gevolg van twee zwangerschappen en rimpels in mijn gezicht. Ook de zwaartekracht schijnt de afgelopen jaren toe te zijn genomen. Ik smeer en masseer me een ongans met dure producten die me the killerbody beloven, maar helaas tevergeefs. Desondanks ben ik op de keper beschouwd eigenlijk best tevreden over mijn lichaam. Behalve als het even niet functioneert zoals ik dat zou willen.

Een hoofdpijntje onderdruk ik dan met aspirine. Bij vermoeidheid giet ik een extra cappuccino naar binnen. En in het buitenland heb ik voor een gevalletje reizigersdiarree altijd wel een strip Norit bij de hand. Lekker de symptomen bestrijden om maar niet te hoeven dealen met de oorzaak.

Tuurlijk zijn die pijntjes, zeurtjes en klachtjes er niet voor niets. Ze geven onder andere die signalen af om erger te voorkomen. Een onverzorgd griepje ontaard in een longontsteking en een blaasontsteking waar iets te lang mee door wordt gezeuld, ontpopt zich tot een nierbekkenontsteking. Ik weet dit donders goed maar geef toch zelden gehoor, totdat het te laat is. En elke keer neem ik me weer voor. De volgende keer ga ik er echt anders mee om. Toch mijn geheugen eens nalaten kijken misschien?

Zo overkwam het mij ook deze keer. Was in mijn vorige blog al te lezen dat ik sluimerend vermoeid was, in plaats van daar actief naar te handelen door werkzaamheden te schrappen, dacht ik alles nog wel even af te ronden voor mijn verlof. Nog even wat kantoorinventaris verhuizen om mijn thuiswerkplek in orde te maken. Nog even die laatste zittingen zelf doen, nog even dit nog even dat. Nou daar heeft het universum mooi een stokje voor gestoken. Als ik het zelf niet doe, dan word ik kennelijk een handje geholpen. Ik ben afgelopen vrijdag door mijn rug gegaan. En believe me: met 10 kilo extra aan de voorkant is dat geen pretje. Lopen gaat moeizaam. Staan lukt me amper, tillen is uit den boze.

Dankjewel Universum, ik heb mijn lesje weer eens geleerd. En hopelijk herinner ik me deze les voor de volgende keer.

Liefs, Marjolein.

Marjolein Dikkerboom: studente op leerschool aarde, strafrechtadvocate, spiritueel met Friese nuchterheid, moeder van David en Danique, blogster.
Altijd op zoek naar de juiste balans omdat het leven continu in ontwikkeling is.