Meneer Beer

Vanaf de overkant van de tafel staart hij mij aan. Meneer Beer.

Ik tel de jaren die we samen hebben doorgebracht. Inmiddels zijn dat er ruim 22. Nou ja, samen doorgebracht… We delen dan wel steeds hetzelfde huisnummer, meneer Beer heeft altijd zijn eigen master bedroom gehad. Dit keer is de gangkast zijn domein.

Meneer Beer en ik hebben een haat/liefde verhouding. We zijn een beetje tot elkaar veroordeeld, lijkt het. Nu hij hier zo tegenover me zit, valt het me op hoe oud hij eigenlijk is geworden. 22 is al behoorlijk op berenleeftijd. Zijn haren verraden zijn leeftijd niet. Het is de ietwat nukkige uitstraling die hem oud maakt.

Laatst was ik eten bij mijn ouders. Ik vertelde dat ik nodig de gangkast uit moet mesten, er is te weinig ruimte. “Je hebt die Beer zeker ook nog daar ergens liggen?”, vroeg mijn moeder. “Ik snap niet waarom je dat ding bewaart en met elke verhuizing mee sleept.”

Ik viel zowat van mijn stoel. “He, maar jij bent toch juist zo gehecht aan die Beer?”, antwoordde ik. “Je vraagt er bij elke verhuizing naar.” (Ik ben in de afgelopen 22 jaar echt vaak verhuisd). “Ja, omdat ik me zo verbaas dat je dat ding nog steeds hebt.”

Dus.

Meneer Beer heb ik van mijn ouders gekregen toen ik 16 werd. Ik weet niet of ik zelf om meneer Beer had gevraagd. Ik neem meneer Beer al 22 jaar mee op sleeptouw. Niet omdat ik er zelf zoveel waarde aan hecht, maar omdat ik dacht dat mijn moeder dat deed. Omdat ze er dus bij elke verhuizing naar vroeg. Iets met sentiment voor haar, dacht ik. Hoe onpraktisch ook, die grote meneer Beer vond elke keer wel weer een plekje. Uit de plastic zak die mijn moeder er omheen heeft gedaan toen ik op mijn twintigste het huis uit ging, is hij tot vandaag nooit gekomen.

En nu kijkt deze reuze teddy me streng aan: “Jij dacht dat je veel beter bent geworden in duidelijk zijn? Je sleept me al 22 jaar met je mee, omdat je dacht dat je moeder dat zo leuk zou vinden. Wat vind je er zelf van?”

Iets met voor de ander invullen en willen pleasen… Terwijl ik echt dacht dat ik dat wel achter me had gelaten. Zoveel makkelijker is dat om te doen bij mensen die iets verder van je af staan dan bij je eigen familie.

“If you think you’re enlightened, go spend a week with your family.”

Meneer Beer knikt me bemoedigend toe. Het is tijd om los te laten. Al is het nu juist heel verleidelijk aan meneer Beer te hechten, het wordt tijd dat we beiden op eigen benen gaan staan.

Daarbij, voor meneer Beer is al dat verhuis genoeg geweest. Hij is toe aan een rustig stekkie waar hij zijn oude wortels kan schieten.

♡ Weet / heb jij een fijne stekkie voor meneer Beer? Laat het me dan weten!

♡ En hoe zit het eigenlijk met jouw verborgen please gedrag? Kun je deze week ontdekken of er een verborgen pleaser in je schuilt? Hoe kun je deze met liefde laten gaan?

Liefs, Yvonne.