Reddings boei

Gisteravond was ik uit eten met vriendin Marjolein. We hadden het er over hoe makkelijk het kan zijn om bij een ander te zien wat er werkelijk aan de hand is. Je hebt overzicht omdat er enige afstand is tussen jou en de situatie. Hoe anders kan het zijn, als je zelf met iets worstelt. We hebben soms echt een ander nodig om ons weer te verbinden met onze eigen innerlijke wijsheid.

Een vriend kan een reddingsboei zijn op het moment dat je overboord dreigt te slaan in de onstuimige zee van emoties. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik een aantal goede vrienden om me heen heb die mij liefdevol helpen terug te keren naar mijn eigen wijsheid (al kan het op het moment zelf ronduit irritant overkomen, lees: een echte vriend staat niet toe dat je vast houdt aan een slachtofferrol).

Vorige week sprak ik Geert geïrriteerd over iemand. Hij antwoordde: “Ik stel zomaar even een gekke vraag. Als je boos bent op iemand, ben je dan eigenlijk niet vooral boos op jezelf?”

Uhm, ja, daar heeft hij een punt. Door op deze manier naar de situatie te kijken, kwam er als vanzelf meer ruimte voor bewustzijn. Ik kwam wat losser van mijn oordeel te staan en kon objectiever zien welke emotie waarbij hoorde. Het haalde mij direct uit het drama dat ik zelf gecreëerd had: ik had iets wat iemand zei veroordeeld en vervolgens was mijn denken er mee aan de haal gegaan (dit inzicht op zich is al vette winst:).

Als we vechten met een ander, vechten we vooral tegen onszelf. Zodra er meer ruimte komt tussen jezelf en de situatie, ga je zien dat het vooral je eigen hersenspinsels zijn waartegen je vecht. De meeste gesprekken voer je in je hoofd. Met jezelf. En doordat je in je hoofd al zoveel spinsels hebt gemaakt, raak je helemaal opgefokt voordat de ander ook maar iets heeft gezegd. Let er maar eens op. In jezelf haal je er vaak hele verhaallijnen bij. Die niets met die ander te maken hebben maar met jouw referentiekader, zoals je verleden. Reageer je nu nog echt puur op de situatie? Of wordt er van alles getriggerd en bepaalt dat hoe jij je voelt?

Elke situatie is een uitnodiging om naar binnen te keren, om naar jezelf te kijken. Zonder oordeel te zien wat er nu eigenlijk echt in je om gaat. Het is nooit de ander, het gaat altijd over jezelf.

Ja, iemand behandelt jou misschien niet zoals jij dat fijn vindt. Maar de keuze is aan jou. Laat je dit toe, of stel je je grens? Je kunt alleen je eigen gedrag bepalen. En zo leer je andere mensen hoe ze met jou om kunnen gaan. Dus als jij het lastig vindt om op te komen voor jezelf. Als jij diep van binnen vindt dat je niet meer waard bent. Als jij al niet onvoorwaardelijk van jezelf houdt. Hoe kun je dat dan in hemelsnaam van een ander verwachten?

Je hebt altijd de keuze hoe je reageert. Kies je voor ego, voor het jij-ik denken, voor angst? Of kies je voor liefde, voor verbinding en voor eenheid? Kortom, je hebt altijd de keuze: kies ik voor angst of voor liefde?

Het kan zo verleidelijk zijn te zeggen “Als jij dit, dit en dit doet, DAN… kan ik..”
Hoeveel krachtiger is het de verantwoordelijkheid bij onszelf te leggen? Om geen voorwaarden te stellen aan onze liefde? Je kunt er ook voor kiezen zelf vanuit liefde te handelen en er op te vertrouwen dat dit hoe dan ook in veelvoud bij je terug komt.

Omgaan met irritatie. 3 tips:

♡ Onderzoek eens waar jouw heftige emotie vandaan komt. Wat zit er achter? Zie dat je vooral vecht tegen je innerlijke draken. Een ego wil winnen, een wijze geest laat dingen zijn.
♡ Stel jezelf de keuze: kies ik voor angst of voor liefde? Elk moment heb je deze keuze.
♡ We zijn allemaal hetzelfde. We gaan misschien anders met situaties om. Maar in wezen wil niemand pijn voelen.

Liefs,