Sluimerende Vermoeidheid

Al een tijdje ben ik moe. Moe van de drukke dingen die hebben gespeeld in de afgelopen periode. Een zwangerschap die richting de 30 weken gaat, de start van een nieuw kantoor en een verhuizing. Het frappante is dat ik eigenlijk vrij weinig merk van deze sluimerende vermoeidheid. Hoe hectischer de werkdag des te frisser ik me voel en des te efficiënter ik werk. Maar zodra ik even zit, val ik pardoes in slaap.

Ik hou mezelf voor: morgen begin ik wel wat later, of dit weekend doe ik wel even rustig aan, of nog even en dan heb ik verlof. Al mijn rustmomenten liggen in de nabije toekomst van het “NU”, maar dus niet in het “NU” zelf, want “NU” heb ik geen tijd om te ontspannen. Met het hebben van nieuwe dingen, worden er in mij nieuwe verantwoordelijkheden aangewakkerd en dat veroorzaakt onrust. Een nieuw kantoor betekent een vliegende start, wat dat is het halve werk. Een nieuwe woning betekent een nieuwe hypotheek. Dit is weer nauw verweven met het eerste punt. Want als zelfstandige is het geen werk geen inkomen, en hoe moet het straks tijdens mijn verlof?! Als een knikker in zo’n ouderwetse knikkerbaan vliegen mijn gedachten alle kanten op. En pfff, ben ook al een week te laat met het inleveren van een nieuwe blog.

Wat is dat toch met nieuwe dingen? Sinds ik in mijn huidige auto rij, kan ik me druk maken om elke kras of deukje. Terwijl ik daar bij mijn vorige roestbakkie niets om gaf. Het is toch ook wel vreselijk onoverkomelijk dat op mijn nieuwe jurk een spaghetti-bolognese-ik-wil-er-nooit-meer-uit-ook-niet-met-vanish-vlek zit. Dat gebeurt me bij mijn oude jurkjes nooit.

Begrijp me niet verkeerd. Enerzijds geniet ik optimaal van deze nieuwigheidjes, maar anderzijds halen ze me uit mijn zen. En dat is zonde. Want geluk zit hem misschien niet in nieuwe dingen, maar toch ook zeker niet in vergane glorie. Zoals sokken met gaten of schoenen die echt niet meer kunnen, maar zo lekker zitten. Of.. dus toch… Ik heb voor mezelf maar even geaccepteerd dat ik momenteel geen antwoord heb op dit dilemma.

Een ding weet ik wel, alle pijn zit in de herinneringen aan het verleden of in de wensen van de toekomst die nog niet in vervulling zijn gegaan. Er zit geen pijn in het enige perfecte tijdstip dat elke seconde van de dag beschikbaar is, het huidige moment. Het verleden is niets anders dan het voorbij gaan van vele huidige momenten en de toekomst is niets anders dan een opeenvolging van de momenten die zich nog gaan ontvouwen. En terwijl ik dit schrijf besef ik me ineens dat dit ook opgaat voor mijn vermoeidheid. Ik kan moe worden van de gedachten wat ik in de afgelopen tijd allemaal heb gedaan, verwerkt, verricht, afgehandeld of hebt laten liggen. Ik kan moe worden van de gedachten aan de dingen op mijn to-do-lijst. Welke afspraken ik morgen heb gepland, mijn achterstallig huishoudelijk onderhoud. Mijn familie en vrienden die ik nodig weer moet zien en spreken, en de dozen die nog onuitgepakt op de zolder staan te stoffen. De lampen die nog niet aangesloten zijn, de nieuwe bankrekening die ik nog niet aan alle instanties is doorgegeven. Jaja, you snap what I mean.

Maar in het huidige moment is vermoeidheid slechts een illusie. Ik voel me dankbaar voor het schrijven van deze blog. Omdat ik me dit al schrijvende mag herinneren. Het universum werkt soms via ondoorgrondelijke wegen.

Liefs, Marjolein.

Marjolein Dikkerboom: studente op leerschool aarde, strafrechtadvocate, spiritueel met Friese nuchterheid, moeder van David en Danique, blogster.
Altijd op zoek naar de juiste balans omdat het leven continu in ontwikkeling is.