Sta jij Altijd in de file?

Je hebt van die mensen, en die hebben altijd pech.

Rob Geus heeft er zelfs een tv-programma van gemaakt. Volgens mij heet dat iets van ‘Helse Vakanties’. Daarin ontdekken mensen dat er haar in het doucheputje van hun hotelkamer zit. Ongelofelijk. Maar dan begint het pas. Vervolgens blijkt het buffet lauw te zijn. Bah. En ligt het hotel geen vijftig, maar honderd meter van het strand. Man man man. Schandelig!

Pech is vrijwel altijd een opeenstapeling van dingen.

Je trapt niet alleen in de hondenstront, je mist ook nog eens je bus. Er zit niet alleen een slak in de sla van de Albert Heijn, je bent ook nog eens vergeten een zakje met dressingpoeder te kopen, zeg maar.

Het is allemaal een kwestie van perspectief. Een keuze die je maakt om iets als positief of negatief te ervaren.

Ik zat een keer in zo’n hotel in Turkije. Het buffet was inderdaad lauw. Vier uur rijden met een bus vanaf het vliegveld. En de gehaktballen waren van schaap (daar hou ik niet van). Weet je wat ik toen deed? Rob Geus gebeld!

Nee hoor. Ik heb gelachen en genoten om mijn first world problems. Heerlijk.

Het regent, maar ik lig ziek thuis dus hoef toch de deur niet uit, en mag daarom extra lekker in m’n bed blijven liggen. Perfecte timing om ziek te zijn. Twee ‘stomme’ dingen maken samen iets moois, omdat ik dat zo wil zien.

En hoe ouder ik word, hoe meer ik begrijp dat ik mijn geluk op deze manier zelf in de hand heb.

Want geluk is óók een opeenstapeling van dingen.

Op school werd ik vroeger ‘Mister Smile’ genoemd omdat ik van nature een lach op mijn gezicht hebt. Door deze lach zeggen mensen mij op straat sneller gedag. Maak ik sneller vrienden met onbekenden. Vertrouwen potentiële klanten mij beter. En door deze lach voel ik mij ook vrolijker. Want als je lacht, word je ook gelukkiger. Zo cool werkt het lichaam.

Doordat mijn standaardgezicht blij is, en niet chagrijnig, kom ik vaker in positieve, leuke situaties terecht. Zo krijg ik sneller een gratis ijsje bij de McDonald’s, of gaven mensen mij meer fooi toen ik nog in de bediening werkte.

Door een lach kun je in het hotel een nieuwe kamer krijgen als er haar in het doucheputje zit. Door een lach stoppen ze lauwe schapengehaktballen even terug in de pan om ze op te warmen. Maar met een chagrijnig hoofd, komt niemand je tegemoet.

Mijn vriendin en ik berekenden laatst de kans dat wij bij elkaar zijn gekomen. De kans dat zij en ik ‘bestaan’ is indivueel al 10^2,685,000. Dat is een tien met twee-en-een-half-miljoen nullen erachter. Hoe ongelofelijk awesome is het dan dat wij tegelijk mogen leven, elkaar hebben leren kennen en vijf jaar geleden op onze eerste date zijn gegaan?

En op die manier: hoe gaaf is het dat we de kans hebben om in de hondenstront te stappen, de bus te missen of in de file te staan?

Je hebt van die mensen, die hebben altijd pech. Die staan altijd in de file. Ik sta nooit in de file. Want als ik op de snelweg rij, staat de file altijd de andere kant op.

En als ik dan toch eens in de file sta?

Dan lach ik en denk ik aan een tien met bijna drie miljoen nullen, en ben ik dolgelukkig dat ik de mogelijkheid heb deze gekke wereld te ervaren.

Hoe hou jij je geluk zelf in de hand?

Thomas van Driel: Sinds ik op mijn 24e gestopt ben met werken, leef ik volgens mijn eigen regels. En dat pakt heel goed uit. Mijn belangrijkste ervaringen over leven, in alle vormen van rijkdom en overvloed, deel ik hier.