Tuintje in mijn Hart

Ik stond me net op mijn balkon toch een partij gelukkig te zijn. Een perfect moment. Rustig wakker worden na een leuke avond. Buiten koffie drinken onder het afdakje omdat het regent. De geur van regen is toch wel de lekkerste geur ever. Kijkend naar mijn balkon tuintje waar de eerste plantjes het daglicht zien. Vannacht zijn de tomatenplantjes tot leven gekomen en ze staan nu naast de radijsjes en tuinkers mij blij te maken. Nog in afwachting van de aardbeitjes, wortels, sla, komkommers, lavendel en kruiden die zich ook snel zullen laten zien.

Van de week vertelde ik een vriend hoe gaaf ik dit vind. Zaadjes planten en tot leven laten komen. En dan elke dag verwonderd kijken hoe ze groeien en uiteindelijk eten uit eigen moestuin. Mijn opa deed dat vroeger ook. Samen liepen we door de kas, terwijl hij mij vertelde over de planten. Ik vond het zo fascinerend hoe hij van een klein stekje weer een heel nieuwe plant kon maken. Dat is wel de fijnste herinnering die ik aan hem heb. Dat we dit samen konden delen. Net als zijn passie voor koken. Hij kon heerlijke appelflappen maken, groentesoep (als ik daar aan denk, kan ik het proeven) en jam.

“Is dat je andere opa?”, vroeg de vriend. “Toch niet die ene die jou heeft misbruikt he?” Jawel dus. De vriend keek mij geshockeerd aan. “Ik snap jou niet. Je moet die man haten. Daar moet je helemaal nix mee te maken willen hebben.” Op zich snap ik zijn reactie wel. Het lijkt heel menselijk om iemand te gaan haten als er iets is gebeurd wat niet ok is. En misbruik is gewoon niet ok, punt. Maar moet ik hem daarom haten?

Ik kan nog goed terughalen dat ik daar als kind al bij stil stond. Is iemand slecht als hij/zij iets doet wat niet ok is? Als ik aan mijn opa denk, zie ik de verschillende kanten. De man die net als ik vol verwondering naar zijn plantjes kon kijken. Die het leuk vond om lekkere dingen te maken. De man die in de oorlog, met gevaar voor eigen leven, Joden onderdak gaf. De man die op moederdag met zijn kinderen uitpakte, ook al wees zijn vrouw hem steeds af. En ja, ik denk dan ook aan de foute dingen die hij heeft gedaan. En vooral aan zijn harde woorden om de schuld ervan op mij af te schuiven. Want ik heb er jaren over gedaan om van mijn schaamte en schuldgevoel af te komen.

Niemand is slecht. Niemand is goed. We kunnen volgens mij alleen handelingen van iemand afkeuren, maar niet de persoon zelf. Tuurlijk, we zijn allemaal verantwoordelijk voor ons eigen gedrag, en daar mogen we op aangesproken worden. Dat heb ik bij mijn opa ook gedaan. Toen ik in de twintig was hebben we gesproken over wat er was gebeurd, en hebben we elkaar brieven geschreven. Eerst moeizaam, omdat hij geen verantwoordelijkheid wilde nemen voor zijn daden. Langzaam leek er wel iets meer mildheid en besef te komen. En toen hij overleed, kon ik, zonder dat ik wist dat hij aan het overlijden was, het in mijn lijf mee voelen. Het was alsof er een energetische verbinding werd verbroken. Karma opgelost in dat moment van overlijden.

Het heeft me nog meer doen beseffen dat als ik onenigheid heb met iemand, het de innerlijke processen zijn die we op elkaar projecteren. Van nature zijn we allemaal blanco. We gaan gekke dingen doen door de dingen die we hebben meegemaakt. Omdat we verward raken. Maar daar achter ligt nog steeds je pure ikje.

Voor mij is het de hoogste levenskunst me elke keer af te stemmen op mijn eigen pure zijn en die van de ander. Dat is de hoogste vorm van liefde. Eerst bij jezelf. En daarna bij de ander. Als je met mildheid naar jezelf kunt kijken en je fouten mag maken. Als je beseft dat iemand anders in wezen niet anders is dan jij bent.

Iedereen wil gelukkig zijn. Niemand wil pijn ervaren. Als je dat in elke cel kunt voelen, maakt je dat zoveel meer mens. Dan komt me er toch een bak liefde vrij.

“When another person makes you suffer, it is because he suffers deeply within himself, and his suffering is spilling over. He does not need punishment; he needs help. That’s the message he is sending.”
― Thich Nhat Hanh

Ik hoor Damaru en Jan Smit in mijn hoofd zingen: “Ik heb een tuintje in mijn hart, maar alleen voor jou.” Laten we van de tuintjes in ons hart openbare tuintjes maken. Wat dus niet betekent dat je alles maar goed moet vinden he! Ik bedoel tuintjes in ons hart waar compassie en liefde groeit omdat we kunnen zien dat we in wezen allemaal hetzelfde zijn.

Liefs, .

https://youtu.be/JGsGAJIYDRo