Van zelfverwijt naar Dankbaarheid

De woensdag in de voorjaarsvakantie staat me nog goed in het geheugen gegrift.
Ik had de hele nacht wakker gelegen.
Geprobeerd om niet op de wekker te kijken.
Het uiteindelijk toch gedaan om vervolgens keihard te balen dat het al 04.04 was.
Malende gedachten, die als een kudde ontembare wilde paarden door mijn hoofd bleven stampen.

Per 1 juni houdt mijn huidige kantoor op te bestaan.
Ik heb nog geen concreet hoe-nu-verder-plan.
En dat is niets voor deze onverbeterlijke controlefreak.

Die volgende ochtend had ik een belangrijke afspaak met een kantoor waar ik me mogelijk bij zou kunnen aansluiten. Maar omdat de mede-eigenaar van dit kantoor en vriendlief dezelfde persoon is, kleven aan deze optie de nodige bezwaren.

Die ochtend vond mijn inwendige stressvulkaantje het nodig om tot volledige uitbarsting te komen. Dit resulteerde in een emotionele huilbui, “the ugly cry”.
Uiteraard vlak voordat ik in de auto zou stappen.
Ik probeerde mezelf nog bijeen te pakken, maar kreeg dat niet voor elkaar.
Heb de afspraak afgebeld en besloot om naar kantoor te gaan.

Hoewel het voorjaarsvakantie was, sloot ik achteraan in de file op de A2.
Met mijn gedachten nog wat dwalende kwam ik er vlak na Shell station Breukelen achter dat ik eigenlijk wel heel nodig naar de WC moest.
Mijn blaas begon zo heftig te protesteren dat ik ervoor koos om heil te zoeken bij de Burger King afslag Amsterdam Zuid.
Die keuze maakte wel dat ik, hoewel opgelucht, 30 minuten langer in de auto zat naar kantoor.
Een omweggetje nemend over de A9. En potverdorie weer in de file.

Er volgde een innerlijke monoloog:
“Waarom ben je toch zo emotioneel”
“Jij ook altijd met je onmogelijke plaspauzes. Je bent toch geen klein kind meer”.
Ik heb het kennelijk zo druk met deze gedachtes dat ik niet tijdig zie dat de auto voor mij remt.
Ik rem te laat, waardoor de Opel vectra keurig zijn trekhaak in mijn bumper parkeert.
Dag kentekenplaat…
Gelukkig had de Opel geen schade.
Ik reed weer verder en baalde van mezelf als een briezende stier.

Ik zat tot over mijn oren in het persoonlijk drama van het moment.
Zwelgje was er niets bij.
Totdat ik vlak voor aankomst bij kantoor ineens hardop om mezelf begon te lachen.
Een moment van uitzoomen, afstand nemen en opluchting volgde daarop.

Het schouw-spel van wat zich had afgespeeld, leek opeens veel te serieus.
Door er bewustzijn op te plakken, komt er ruimte om te relativeren, komen er inzichten.
Alles gebeurt met een reden precies op het juiste moment.

Hoewel ik me dat vaak pas achteraf besef, geloof ik in dit credo.
Ik bedenk me dat het tijd is om het oude wat niet langer past, los te laten.
En vol vertrouwen het nieuwe tegemoet te gaan.
Ook al is mij nu nog niet helder wat dat is.
Dit proces kan gaan met de nodige vertragingen, horten en stoten, maar het enige wat ik hoef te doen is te vertrouwen.
The universe provides.

Dankbaar voor deze gedachten, gooi ik het portier dicht, en open de deur van kantoor.

Wat is jouw manier weer tot jezelf te komen?

Liefs, Marjolein.

Marjolein Dikkerboom: studente op leerschool aarde, strafrechtadvocate, spiritueel met Friese nuchterheid, moeder van David en Danique, blogster.
Altijd op zoek naar de juiste balans omdat het leven continu in ontwikkeling is.